ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ
Για τον Σύλλογο, με τα μάτια της…
Κόκκινη κλωστή δεμένη… Προσπαθώ να μάθω από τις παλαιότερες το παραμύθι του Συλλόγου. Μιλούν με απλότητα για πρωτοβουλίες, συνεργασίες, υπερβάσεις, επιτυχίες. Μου δημιουργούν την εντύπωση ότι έχουν επινοήσει τα δικά τους μέτρα και σταθμά για την ζωή και τις αξίες της. Ο κόσμος τους είναι γεμάτος αθωότητα, στωικότητα, αφοσίωση αλλά και πάθος γενναιότητα θέληση. Στην πορεία μαζί τους, η γοητεία της δημιουργικής δύναμής τους σε τοποθετεί μπροστά σε νέες προσμονές.
Λίγους μήνες μετράει η συμμετοχή μου στο Σύλλογο και μια νέα διάσταση στη συνύπαρξη των ανθρώπων προκύπτει για μένα. Η επικοινωνία, η συνεργασία, η ανάληψη ευθυνών αλλά και η ανάπτυξη των ανθρώπων, η καλλιέργεια σχέσεων ειλικρίνειας και κυρίως η αλληλεγγύη, κοινωνικά ζητούμενα απαραίτητα αλλά και αμφισβητούμενα, εδώ έχουν εδραιωθεί ως αυτονόητα στοιχεία, που κατοχυρώνονται από την αποδοχή του άλλου. Και ξεχειλίζει η περίσσεια της αγάπης που γεννά αυτή η στάση απέναντι στους ανθρώπους και στα πράγματα. Και είναι πιστεύω αυτή η προέλευση και η φύση της δύναμης που επιτρέπει την υπέρβαση των εμποδίων, αντικειμενικών και υποκειμενικών και οδηγεί τα μέλη σε δράση.
Ένας πολιτισμός γυναικείος, γελαστός, ζεστός, με χρώματα, άρωμα και γεύση είναι ο πολιτισμός του Συλλόγου. Μετατρέπει την φρίκη σε ελπίδα και την ανία σε δημιουργία. Γεννά γλυκές, θετικές εξαρτήσεις και δίνει αξία σε πράγματα καθημερινά. Σε κρατά κοντά του σε πείσμα του ατομικισμού σου. Σε συγκινεί, σε ενεργοποιεί και σου υπόσχεται…
Λούλα Παπαϊωάννου (εθελόντρια)
Από τα εργαστήρια μας στις φυλακές - μαρτυρία
Αξέχαστο θα μου μείνει το συναίσθημα της πρώτης φοράς, που μπήκα στις φυλακές, μια παγωμένη πραγματικότητα, ένα σφίξιμο μπροστά σ’ αυτόν περιορισμένο χώρο, που μου ήταν γνωστός μόνο από τις κινηματογραφικές ταινίες!
Η αίθουσα που πραγματοποιούσαμε τα διαφορετικά εργαστήρια έγινε σιγά-σιγά πιο αγαπητή και συμπαθητική για μένα.
Κάθε φορά ήξερα ότι θα αρχίζαμε διαφορετικά, ανάλογα με την διάθεση των παιδιών, αλλά πίστευα πως θα φθάναμε σιγά-σιγά στον στόχο μας, που δεν ήταν άλλος παρά το χτίσιμο του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης, χάρη στην εμπιστοσύνη και τον σεβασμό που τους εμπνέαμε.
Πολύτιμο βίωμα για μένα ήταν η δημιουργία στα πλαίσια μιας σωστής συνεργασίας , μέσα από την διαφορετικότητά μας.
Θυμάμαι τις φορές που γελούσαμε, τον τρόπο που έλεγαν τα αστεία με τόσο χιούμορ, θυμάμαι πόσο με συγκινούσε ο τρόπος τους να μοιραστούν τις σκέψεις τους μαζί μας!
Το να αισθάνεσαι χαρά από την ικανοποίηση του ανηλίκου διότι βρήκε τα χρώματα που ήθελε στην ζωγραφική, ή στις δημιουργίες του κολάζ, ή στην σωματική έκφραση μέσα από το θεατρικό εργαστήρι, ή ακόμα όταν εκμυστηρευόταν στα πλαίσια του εργαστηρίου «Ανθρώπινης επικοινωνίας» είναι για μένα … ΕΥΛΟΓΙΑ…
Μιρεϊγ Ντορέ (Εθελόντρια)
Εργαστήρι «Ανθρώπινης Επικοινωνίας» στα Διαβατά
Η παρουσία του Συλλόγου Φίλων-Εθελοντών Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων Θεσσαλονίκης στις φυλακές Διαβατών είναι εξίσου σημαντική τόσο για τους φυλακισμένους, όσο και γι αυτούς που εθελοντικά συμμετέχουν στο πρόγραμμα.
Εδώ και μερικά χρόνια, ο σύλλογος σε συνεργασία τα τελευταία χρόνια με το Κέντρο Ψυχοθεραπείας Gestalt Foundation στηρίζει ψυχολογικά, με ομάδα εθελοντριών, όχι μόνο ανήλικους φυλακισμένους αλλά και γυναίκες έγκλειστες.
Με τη συμμετοχή τους στις ομάδες αυτές, οι φυλακισμένες παίρνουν δύναμη, κουράγιο και υποστήριξη από ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να τις ακούσουν με κατανόηση, αποδοχή και χωρίς κριτική διάθεση. Πειραματίζονται στο άνοιγμα, στο μοίρασμα και συμπαραστέκονται η μια στην άλλη.
Η ενδυνάμωση και η εμψύχωση των ανθρώπων που ζουν την καθημερινότητά τους μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, είναι βοηθητική για την επιβίωση τους μέσα στη φυλακή. Γι αυτές είναι μοναδική ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο και εκτιμούν πολύ το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν χρόνο για να ασχοληθούν μαζί τους.
Είναι μεγάλη ανταμοιβή για κάθε μια από μας όταν συνειδητοποιεί ότι κάποιες από αυτές τις γυναίκες μας περιμένουν με το ρολόι στο χέρι.
«Τώρα το καλοκαίρι που για τρείς μήνες δεν θα έρχεσθε, κανείς δεν θα θυμάται ότι υπάρχουμε» λένε με πίκρα.
Γυναικείες Φυλακές Διαβατών, η ζωή πίσω από τις σιδερένιες πόρτες. Κάθε γυναίκα και μια ιστορία, ένας κόσμος, ένας καημός και μια μοναξιά.
Μυρτώ Πατιερίδου
Μαρία Στάμου
(Εθελόντριες του Συλλόγου)
Στις φυλακές Διαβατών -μαρτυρία
Δεν θα μπορούσα να απομονώσω στιγμές από τη συνολική εμπειρία όταν το «όλο» είναι πιο σημαντικό από τα μέρη.
Η συνολική αίσθηση λοιπόν, που μου άφησε η είσοδος, η συμμετοχή και οι γυναίκες της φυλακής Διαβατών είναι όλα αυτά τα πολύπλοκα συναισθήματα που με διακατέχουν όταν αναφέρω τις λέξεις: φυλακή, ομάδα, γυναίκες, Διαβατά…
Στην αρχή άγχος, χαρά, μοίρασμα με αλλεπάλληλες υπενθυμίσεις από πίκρα, ελευθερία, λύπη, νοιάξιμο… Τόσες σκέψεις, γνώμες με γνώμονα τη λογική αλλά και το παράλογο.
Με μια ομάδα γεμάτη εικόνες και χρώματα που πασχίζουν μέσα στο παράλογο του σωφρονιστικού μας συστήματος να κρατηθούν από κάπου, από μια λέξη, μια φράση που θα τους δώσει ελπίδα. Ένα δάκρυ που θα φέρει το χαμόγελο, ένας θυμός που θα φέρει τη συγνώμη…
Μα το μόνο συναίσθημα που μ΄ αφήνει μια γλυκιά πικρία είναι η αντάμωση. Πως ίσως θα ξαναδώ αυτές τις γυναίκες, ίσως με άλλους όρους, με ένα διαφορετικό χαμόγελο, μια αγαλλίαση, η ελπίδα να γίνεται πραγματικότητα.
Λία Μητσέα (ψυχολόγος)
Για την παιδική χαρά -μαρτυρία (1)
Και οι δύο μας παντρευόμασταν για δεύτερη φορά και σίγουρα δεν μας έλειπαν τα απαραίτητα για το σπιτικό μας που το κάναμε τα τέσσερα χρόνια πριν το γάμο μας. Δεν μας ενθουσίαζε καθόλου η ιδέα των συγγενών, φίλων και γνωστών να είναι σε αμήχανη δύσκολη θέση τι να διαλέξουν για να μας δωρίσουν αλλά ούτε και η ιδέα που έλεγε ότι για αρκετές εβδομάδες μετά θα τρέχαμε με σακούλες στην αγορά βρισκόμενοι στην ίδια δύσκολη θέση προσπαθώντας να αλλάξουμε τα δώρα με κάτι άλλο. Την πιο δυνατή έμπνευση την έδωσε όμως ο κουμπάρος μας ο Thomas στα πεντηκοστά του γενέθλια που μόλις πριν 3 μήνες από το γάμο μας οργάνωσε ένα μεγάλο πάρτυ με μια πρόσκληση που έγραφε στο τέλος του ωραίου κειμένου της «δώρα δεκτά μόνο σε χρήμα που θα πάει για να γίνει ένα άγαλμα του βούδα στο βουδιστικό κέντρο του Ausbourg”.
Ο Thomas με τη μεγάλη γενναιοδωρία του μας έδινε όλους την ευκαιρία να κάνουμε μια «θετική πράξη».
Έτσι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για το δικό μας «άγαλμα του βούδα» που θα θέλαμε να σχετίζεται με το γάμο μας, με την οικογένεια που θέλουμε να κάνουμε, με τις οικογένειες των καλεσμένων μας, με όλες τις οικογένειες του κόσμου. Και όπως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ψάχναμε να βρούμε ποιος τα έχει περισσότερο ανάγκη: σίγουρα οι μονογονεικές, αλλά και οι φτωχές, και οι αλλοδαπές, αλλά και …οι φυλακισμένες οικογένειες.
Ένα θερμό ευχαριστώ σε όλους που δωρίζοντας σε μας βοήθησαν να πραγματοποιηθεί η επιθυμία μας, και ιδιαίτερα στον Σύλλογο Φίλων-Εθελοντών Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων Θεσσαλονίκης που με κέφι και συνέπεια συνεχίζουν την προσπάθεια να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές δυσκολίες για την πραγματοποίηση της ευχής μας: μια παιδική χαρά στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών.
Αντωνία-Χρήστος (δωρητές)
Για την παιδική χαρά –μαρτυρία (2)
« Μαγικός κήπος», Φυλακές Θηβών
Παιδική χαρά… δύο λεξούλες χιλιοειπωμένες από πολλά παιδικά στοματάκια. Δύο απλές λεξούλες που όμως συμβάλλουν στις πιο σημαντικές στιγμές στην ζωή ενός παιδιού.
Έτσι δημιουργήσαμε την δική μας παιδική χαρά, τον δικό μας «μαγικό κήπο» για να μπορέσουμε να χαράξουμε στις καρδιές αυτών των παιδιών χαμόγελα και χαρά.
Σε συνεργασία με δύο καταπληκτικά άτομα, την Βούλα και την Σμαρώ, μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω αξέχαστες ώρες χαράς διαλέγοντας από ένα απλό μαρκαδόρο μέχρι τα σπιτάκια που θα στόλιζαν τον «μαγικό μας κήπο».
Η εμπειρία αυτή με έκανε πολύ περήφανη που είναι σε αυτόν τον Σύλλογο που φρόντισε και θα συνεχίζει να φροντίζει για την έγνοια και την αγάπη του Παιδιού.
Κατερίνα Καμπάκα (εθελόντρια)
